vrije wil

Ik kocht vandaag een bakfiets. Een inklapbare. Doch onmiskenbaar een bakfiets. Ik heb ooit gezworen nooit een bakfiets te kopen. Nooit zou ik wonen waar ik sinds enkele weken woon. Maar om mee te beginnen zou ik nooit en te nimmer twee kinderen hebben.
Wel. Nu. Ik heb het inmiddels allemaal.
En ik zeg ook weleens dingen tegen zo'n kind waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze zou zeggen. Dat ze haar schoenen uit moet doen voor ze binnenkomt. 'Want ik heb net gestofzuigd.' Dat ze zich niet twee keer per dag moet verkleden. 'Ik kan aan het wassen blijven!' 'En niet met je vieze vingers op de ramen.'
In de vrije wil heb ik nooit geloofd. Misschien is dat maar goed ook.

Ik fietste er vanmiddag op weg alsof ik erop geboren was. Met Jeetje in de bak. Het regende dat het goot en zij bleef droog in haar tentje. Ik werd kleddernat. Ik dacht: als de kinderen maar droog blijven. Daar gaat het om. Zulke gedachten krijg je dus ook automatisch.

Ik weet nog dat ik me ooit doodschaamde voor het kinderstoeltje dat aan mijn stuur zat. Met zo'n plastic windschermpje ervoor. Fietste ik 's avonds door de stad met zo'n lullig leeg stoeltje. Het bewijs van een weinig avontuurlijk leven.
Nu ben ik die schaamte allang voorbij. Ik heb zelfs wel eens gemerkt dat ik 's avonds trots door de stad fietste. Met het kinderzitje achterop. Juist door het kinderzitje.