Ik zag een aflevering van 'Help mijn man is klusser' waar een oud-studiegenote van de schrijfopleiding in figureerde. Zij had de brief naar het programma geschreven. Vast een goede brief. Haar man is dus klusser. Ik heb vannacht over de oud-studiegenote gedroomd. Sinds 1996 heb ik haar niet meer gezien, tot gisteravond. Het beeld haperde steeds omdat de computer moeite had het programma te laden. Soms keek ik minutenlang naar het stilstaande beeld van mijn oud-studiegenote. Ze leefde in een dorpje. Ver weg in het noorden. Ze vertoefde al jaren met haar uitdijende gezin in de keuken van haar huis. Ik zag ook haar twee kinderen, haar man en haar buren. Leuke mensen, schatte ik in. Ze was hoogzwanger van nummer drie. Het was een fantastisch huis dat - buiten de keuken om - inderdaad nog wat opgeknapt diende te worden. En aan het eind van de aflevering was dat dus ook gebeurd. Met haar derde zoon in haar handen stond ze in de deuropening. Alsof ze van de bevalling niets geleden had. Alsof ze dat er even bij had gedaan. Het was een onbekende vrouw. Maar ik herkende haar stem, haar manier van lachen, haar oogopslag, haar smaak. Vier jaar lang zaten wij, we waren met z'n negenen, dag in dag uit in een klein klaslokaal onze teksten uit te wisselen. Van haar herinner ik me nog altijd het verhaal van de ontmaagding. Daarna zagen we elkaar nooit meer.
Nu mis ik hen. Ik wilde dat ik van al mijn oud-studiegenoten zulk soort filmpjes, bij uitzending gemist, kon opsporen. Ik wil weten hoe ze wonen, hoe ze zich bewegen, wat hen beweegt, wie hun partner is, hun eventuele kinderen en ook een paar tranen wil ik zien. Voyeur als ik ben.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten