Proteststukje

Ik zag 'Somewhere' van Sofia Coppola en deed op drie kwart van de film mijn ogen dicht. Dat ik hier mijn goeie vrije avond aan op moest offeren was gruwelijk. Er gebeurde niks op het doek. Het was ook geen confrontatie met mijn eigen holle leven. Want er was geen identificatie mogelijk met de hoofdpersonages.
Meer dan mijn ogen sluiten kon niet, ik zat ingeklemd. Als je mensen tè dicht op elkaar zet, in een tè klein bioscoopzaaltje, beginnen ze te stinken. De geur van natte was die te lang in de machine heeft gezeten.
Het totale nihilisme was slaapverwekkend, maar vooral saai. Dat was Sofia Coppola's Bedoeling vast ook. Maar dat ze ons dus expres naar Niks laat kijken, vind ik stomvervelend. We houden ons lekker niet aan De Filmwetten. Zie mij de kont tegen de krib gooien. Het begint met minutenlange beelden van de beroemdheid die rondjes rijdt in zijn peperdure auto. En we we weten meteen: aha, driving around in circles. Emptiness. En hiermee hebben we de hele film gezien. Er zal niets meer veranderen. Net het echte leven, toetert Sofia Coppola in mijn oor.
We zien de beroemdheid te lang kijken naar paaldanseressen in zijn hotelkamer, we luisteren heel lang naar de schelle muziek erbij, en het doet de ster in bed doet allemaal niets. Er komt nog wel een dochter op de proppen. Maar ook daar gebeurt niets mee. Behalve dat ze bestaat. Eén opzichtig huilbuitje om te laten zien dat het kind toch best lijdt aan ouders die niet thuis geven. Waarom moet ik hier naar kijken? Ik heb geen zin om betekenis te geven aan die lege, halve en opzichtig geconstrueerde beelden. En er is zoveel te doen in de echte wereld.
Sofia Coppola heeft een biografische film gemaakt als dochter van de beroemde filmmaker. Zo zie je maar weer dat je moet uitkijken voor het uitmelken van je eigen milieu. Want het kan de toeschouwer vreselijk tegen gaan staan. We zagen steeds vooral de trucs of anti-trucs die horen bij het vertellen van een anti-verhaal. Ik was er al een beetje bang voor, maar ik ging vooral omdat ik toentertijd erg gecharmeerd was van 'Lost in translation.'
Toen we thuiskwamen zei de oppas: 'Het kan ook aan je stemming liggen, hoe je een film bekijkt.'
Dat kan inderdaad. Maar ik betwijfel het.
En dat ik hier een proteststukje schrijf is gewoon omdat ik ook eens een proteststukje wil uitproberen. Niet omdat de film toch onverwacht diepe snaren in mij geraakt heeft. Of anti-snaren.