De Zeedijk, de zon staat laag, de geur van wiet en spareribs, een geluidsmix van muziek en gekwebbel, hier en daar een uitschieter, een lach, een schreeuwtje, achter etalageruiten chocoladelullen, plastic lullen, kleurige tafelkleden, meiden met pizzaslices in hun hand komen me tegemoet, er wordt links en rechts van mij gezoend, toeristen bestuderen menukaarten, Italiaanse jongeren hangen giechelend voor de Condomerie, en onder het jack van een blond pukkelkoppie, hij loopt daar allenig, met zijn handen in zijn zakken, ongelukkig kijkend, vermoed ik ineens een mitrailleur. En de rode salami's op de pizzastukjes veranderen in schietgaten. En de toeristen in bloedbaden.
En daarna op de trappen rondom het Nationaal Monument picknicken honderden toeristen rondom de bossen bloemen, de terrassen die daar weer omheen liggen zitten bomvol, glazen witte wijn weerkaatsen het zonlicht, ik krijg er haast epilepsie van, het is een continue in- en uitloop bij de Bijenkorf en ik meen dus rook te zien. Maar er is nergens vuur.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten