Ik stond met de kinderwagen bij het zebrapad te wachten, het was een druk kruispunt, spitsuur en bijna weekend, toen er plotseling een meisje op een roze fietsje dwars door het verkeer slingerde. Van links naar rechts ging ze. Piepende remmen. Mensen sloegen hun handen voor hun mond. Ik gok dat ze vier jaar was. Bijna een engeltje.
Haar moeder keek toe en schreeuwde haar naam. Ze had een jongetje van een jaar of één voorop haar fiets en een meisje van drie achterop. Het ging allemaal net goed.
De inmiddels roodgevlekte moeder gaf de oversteker een uitbrander, bracht het meisje dat achterop zat nog snel aan het huilen en toen sprong het licht op groen. Ik liep de straat over. Wéér probeerde zij haar drie kuikens fietsend aan de overkant te krijgen. Weer zag ik dat slingerende roze fietsje in die verkeerschaos. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen.
Op de volgende weg verloor het jongetje voorop, zijn regenlaarsje. De moeder stopte en keerde om. Het roze fietsje ging intussen dapper voorwaarts. De scooter die van de andere kant kwam, moest eerst voor het slingerende roze fietsje uitwijken en daarna voor haar moeder die met haar reet naar achteren gestoken, fiets in één hand, midden op de weg stond. Om het regenlaarsje op te rapen.
Ik wachtte tot ik die rode vlek met haar kroost ergens naar binnen zag gaan, en ik hoop dat ze daar voorlopig blijft.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten