Individuen

Het zijn mensen daar kom je dan weer achter. Het zijn individuen die voor de gelegenheid een groep moeten vormen. Hoe ouder ze worden, hoe meer dingen er spelen. Of: hoe gecompliceerder de dingen. Bij elkaar waren het negen kinderen. Met allemaal hun eigen verhaal. De ene komt stuurs binnen, gaat onder de trap zitten met zijn armen over elkaar en zwijgt. Maar hem ken ik goed en ik weet wat er speelt. Dat helpt. De andere kleeft aan haar moeder, haar ken ik nauwelijks, het is een nieuw vriendinnetje en niet uit Jeetjes klas. Het meisje kent de andere kinderen ook niet en vindt het dus eng. Doodeng. Ze moet er van huilen. Ik heb de tafel mooi gedekt, taarten gemaakt, alles is in orde. En als het kind blijft huilen, weet ik het ook al gauw niet. Behalve: 'Tja, als je niet wil, moet je maar weer weggaan.' Ik vind het zielig. Ik wil niemand dwingen. Gelukkig is daar mijn moeder die jarenlang voor groep 3 heeft gestaan en er heel goed in is om kinderen te ontdooien. Na zo'n feestje houden alle kinderen altijd van mijn moeder.
Ikzelf heb nooit gehuild op feestjes. Maar bij ons in het dorp waren er geen kinderen die je niet kende. Er waren maar een paar kinderen, er was maar één school, er bestond geen naschoolse opvang. Het was allemaal erg overzichtelijk. Wel waren er groepen en problemen binnen groepen. Ik kan mij alleen maar feestjes herinneren in bijkeukens en garages. Met borrelende frituurpannen vol frikadellen. Emmers mayonaise. Ik geloof dat we alleen op mijn feestje allerlei spelletjes samen deden. Omdat mijn moeder toen natuurlijk al wist hoe ze dat moest doen. Ik weet ook dat veel kinderen zo'n moeder wilde hebben als ik had.