Toen ik die avond in de spiegel keek, herinnerde ik me plotseling alles wat ik de afgelopen tijd over oren gezegd had. Of gelezen. Het scheen mij ineens toe dat ik onbewust buitensporig veel met het uitwendige oor bezig was geweest. Dat kon geen toeval zijn. 's Middags nog, op de vrijmarkt, was ik een bekende tegengekomen die me vertelde dat hij vreemde oren had en daarom geen podcasts kon luisteren als hij ging rennen. Die dopjes bleven niet hangen. Hij liet me zijn oren zien.
'Dat zijn inderdaad heel gekke oren,' had ik gezegd. En erbij gelachen.
Staand voor de spiegel kon ik maar niet terughalen of ik toen mijn haar opzij gedaan had om hem mijn zogenaamde modeloren te showen. Niet wetende wat ik hem toonde. Ik hoop dat ik dat niet heb gedaan. Hij heeft er in ieder geval niets van gezegd. Als ik hem mijn oren heb laten zien, heeft hij uit beleefdheid gezwegen. Geglimlacht.
Ik drukte op de uitstulpingen van het kraakbeen, maar ze deden geen pijn.
Wat is er gebeurd? dacht ik. Het is geen droom. Van het ene op het andere moment waren mijn beide oorschelpen misvormt. Alsof er een roze garnaal op groeide en als het groeiproces in dit tempo doorging, zouden het morgen reeds gamba's zijn.
'Als je ouder wordt gaat je neus groeien,' zei man, 'en je oren geloof ik ook.'
De zoekmachine gaf me heel weinig informatie over de plotselinge transformatie van de vorm van mijn twee oren. Het waren ook geen bloemkooloren want niemand had ze ook maar met een vinger aangeraakt. De afgelopen nacht sliep ik onrustig. Ik droomde over wildgroei aan mijn oren. En dat het maar doorging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten