Alles loopt door elkaar

Mijn hoofdpersonage heeft een andere voornaam gekregen. Het was alsof ze steeds al tegen me zei: dit is niet mijn naam. Nu dan heb ik haar echte naam gevonden. En ook haar echte drijfveer. Daar ben ik al een paar weken achter. Het is alsof ze allemaal ergens al bestaan, de personages die ik toch echt allemaal zelf verzon. En hun drijfveren ook. Ze bestaan. Ik moet ze nog plausibel zien te maken. En ik moet uit zien te vinden wat er plausibel gemaakt moet worden. Ik moet mijn eigen teksten steeds maar analyseren. Gelukkig is tekstanalyse een sterke kant. Dus daar kan ik op vertrouwen. Maar het loopt door elkaar. Verbeelding, werkelijkheid. Zoals mijn imaginaire vriendje. Hij was bij me sinds ik kon praten en toen ik een jaar of twaalf/dertien was, bedacht ik dat hij weg moest. Ik tekende een vriendinnetje voor hem, gaf haar een naam en verzon dat hij met haar verder ging. Ik weet nog dat ik dacht: daar zal hij wel niet intrappen. Maar hij trapte er wel in. Nooit meer teruggezien dat gastje met z'n zwarte golvende haar. Hij wilde misschien ook al veel langer bij me weg. Maar was geheel afhankelijk van mijn verzinsels. Dat krijg je dan. Toch heb ik hem nooit meer terug kunnen bedenken. Dat werd ongeloofwaardig. Dat was hem ook niet echt.