Aan mijn lieve lezers, ik weet niet of jullie bestaan. Anders: aan mijn lieve mama.
(Iedereen schrijft toch eigenlijk altijd stiekem aan z'n mama) Ik voel me nu al, na een maandje Bloggen, verplicht het een en ander uit te leggen over mijn afwezigheid.
Het is een chaos hier! Betreft de computers. Ze vallen uit. De een na de ander.
Na een hele dag hard werken, was gisteren mijn verhaal weg! Foetsie. Opgelost in cyberspace (Al mag je dat tegenwoordig zo niet meer noemen) Vandaag nam ik dus een andere- ja mama ik heb twee computers - om op zolder, het hele klote verhaal over te gaan tikken. En te verbeteren. Want het kan altijd beter. Toen ik die 14 pagina's bijna overgetypt had, ging de andere computer óók kapot, mama. Nou: ik heb eerst mijn voet aan gruzelementen geschopt tegen de muur. De computer van boven uit het raam willen gooien. Er achteraan willen springen. Maar, Lieve Mama, ik weet dat dat niet mag.
Door alle trammelant die er aldus ontstond, heb ik hier niets kunnen laten weten.
Over wat ik allemaal zo in mijn hoofd heb.
Nu vraag ik me af, dat verhaal van mij, waarom laat het zichzelf steeds verdwijnen?
Is er wat mis mee?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ik had je gemist, ja.
Wilde de telefoon grijpen en vragen of alles nog oke is.
Vanavond nog maar eens even gekeken want ik ben aan je blog verslaafd.
Gelukkig een levensteken.
Zucht.
Blij dat ik niet gebeld heb bij al die consternatie.
Dat verhaal laat je voorlopig maar zitten.
Het wil gewoon (nog)niet.
Klaar!
mama
Een reactie posten