Op dinsdagavond besluit heel Amsterdam banen te gaan trekken. Niet op maandag of woensdag. Nee: Dinsdag Zwemdag. Dus daar ga ik. Met beslagen duikbril. Kris kras door het bad. Een soep vol vetogen. Van links naar rechts slinger ik langs lijven. Ontwijk uitsteeksels. Blindelings dus. Ja, de hak van mijn voet verdwijnt even in een zwevende buik. (Grote buiken lijken zich in het zwembad los van hun eigenaars te kunnen voortbewegen) Oké, mijn tenen zakken soms diep weg in een kont die voorbij drijft.Dan zoek ik snel naar houvast. Iets om me tegen af te zetten. Een beetje grip of zo. Tot op het bot ga ik.
En de vaart komt er weer in.
Het ís even navigeren maar het lukt me aanrakingen met De Ander tot een minimum te beperken.
En dat allemaal op gevoel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ik heb ook een tijdje gezwommen op woensdagavond (geloof ik). Die tenen die in een kont drijven, zijn erg herkenbaar! Zwemmen met z'n allen is vreemder dan ik dacht. Mooi beschreven.
Een reactie posten