Sinterklaas

Net naar Sinterklaas geweest met de overburen. Dat was heel emotioneel. Voor ons. Voor de kinderen was het pure ernst.
Zij vroegen met afgeknepen stemmetjes: 'Alleen kijken hè? Alleen even zwaaien?' Of ze lieten nonchalant vallen: 'Ik blijf anders wel thuis...' Maar voor ze uitgesproken waren, sleurden we ze al mee, propten hen op de fiets of smeten ze in de wandelwagen en reden hen regelrecht naar Sinterklaas.
Luid zingend stonden wij op de Amstelbrug: 'Zie ginds komt de stoomboot!' En jawel: daar kwam ie! DAAR KWAM IE OOK ECHT. We konden allemaal wel janken toen we Sint Nicolaas op het dek zagen staan. Overal zwaaiende ouders met doodstille kindjes op hun armen. Witte gezichtjes. Van angst. Of gewoon te verkleumd. Snotpegels aan hun neusjes. Zwarte pietenpetten van doorgelopen crêpepapier ver over de hoofdjes gezakt. Zodat ze niet eens iets kónden zien, al hadden ze gewild.
Maar alle kindjes wachtten geduldig tot hun ouders klaar waren met de sentimenten die niet van hun waren. Maar dat wel moesten en zouden worden. En snel. Vandaag nog! Want Hij is In Onze Stad! Sinterklaas!! De Goedheiligman.
De kindjes wachtten tot de stoomboot was weggevaren en hun ouders weer - enigszins - tot bedaren...
Ze lieten zich niet graag bedonderen.

(Andere keer meer over onze overburen)