Ze bouwen nesten of zo, ergens hier ontzettend dichtbij. Te dichtbij voor woorden. Bijna op mijn huid.
Ik heb twee wierookstokjes aangestoken. Vanwege die geur. En ik heb de radio er maar bij aangezet. Omdat ik weet dat het lang kan gaan duren. Dit. Deze grootscheepse ontruiming.
Overal ligt de hagelslag. OVERAL komen ze dus. Behalve in dat ene kleine keukenkastje waar ik nu alles inprop.
Ze zijn te slim om op die plakkers te gaan zitten. (Alleen ík heb mijn hand er eens midden op geplant, de lijmresten hangen er nog bij. Als vellen.) Goed, twee van hen zijn in de afgelopen weken gesneuveld. (Twee op een heel volk.) In zo'n ouderwetse houten val. Die val hadden we - zonder enige fiducie - neergezet. Maar juist omdat er zelfs geen stukje brood inzat, moeten ze er in vol vertrouwen overheen zijn gewandeld. Argeloos. Op weg naar hun vele vrienden natuurlijk, en toen:KLATS.
In een zakje zijn ze afgevoerd. Onder begeleiding het huis uitgedragen.
En terwijl ik schrob - misselijk van wierook, allesreiniger in combinatie met hun urineluchtjes - is op de radio een praatprogramma over de rechten van de muis. Echt waar. Over hoe slecht de muis in Nederland behandeld wordt. Het is een teken van beschaving als, geef ze de ruimte...Enzovoort.
Als je dit in een verhaal opschrijft, ligt het er te dik bovenop. Weer een bewijs dat de werkelijkheid té overdreven is. Voor woorden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
"Mama die muizen mag jij niet vangen die moet jij kaas geven..."
Toen al.
Toen kwam jij op voor de rechten van de muis.
Broertje houdt jaren later een handtekeningenactie in het dorp voor de rechten van de muis op de plaatselijke kermis.
Nooit meer een muis op die kermis gezien.
Heleen
Heb van de overbuurman geleerd dat muizen kaas verafschuwen. Dus zo lief was ik ook weer niet, voor de muis.
Een reactie posten