Bij het flakkerende licht van het beeldscherm zit ik een beetje te verschrikkelijken. Dan komt de man beneden met het kind op de arm: 'Zit je nú al achter de computer? Je hebt de verwarming nog niet eens aangezet. Geen ontbijt. Geen koffie gemaakt. Niet eens een glaasje water gedronken. Mama is zó uit bed gerold en achter het bureau geschoven, zie je dat?'
Gordijnen worden opengemaakt. Het Grote Licht gaat aan.
Hier zit ik. Te kijk. In m'n gescheurde nachthemd en PC Hooftsloffen aan. Stront in de ooghoeken. Pluizend haar. Een blog aan mijn been. Mijn muisarm piept luid. Ik ga weg. Weg uit deze lege ochtendkroeg. Ik heb nog niet eens koffie gehad! Wat wíl je dan? Het is verrekte koud hier. IJskoud. Kil. En eenzaam.
En in de keuken zitten ze: mijn familie. Ik hoor ze.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Diep respect hoe jij elke dag zulke mooie stukjes weet neer te tikken. Met die familie van jou valt er natuurlijk ook wat te vertellen. Ik hoor ze ook.
Een reactie posten