Wat een werelden!

Ze zijn even boven.
Ik heb al vijf dikke dagen niet geschreven en de vakantie moet nog beginnen! Wat een vooruitzicht.

Als door de week mijn gezin naar het werk of de crèche vertrekt, zie ik overdag geen- of nauwelijks een mens. Liefst kom ik ook niet buiten. Nu is het vakantie en zie ik veel mens.
Sommige van mijn familieleden zijn kluizenaar. In de bossen, ver weg van de bewoonde wereld, houden ze zich op. Maar wonend midden in de stad ben ik het ook een beetje. Zoiets moffel je niet weg.

Met een gigantische koptelefoon op ruim ik het huis op en poets wat. Als de bel gaat, bevries ik: bezoek.
O, nee. Dat was in de wereld van Quinten Quist en de zijnen. De Ontdekking van Hemel met muziek van Henny Vrienten. Maakt dat ik het haast jammer vind als ik in mijn wereld uitgepoetst ben.

Buiten. Met bescheiden dopjes in mijn oren luister ik naar een stevig potje hijgen van Katja Schuurman terwijl ik - met mijn altijd gladgestreken gezicht - mensen passeer. Even later draal ik rondjes door mijn buurt. Het hoorspel Long Distance is nog niet afgelopen en ik was al thuis. Achter onze ramen heb ik het achterhoofd van mijn man gezien. Aan het bewegen van zijn nek las ik af dat hij geanimeerd aan het converseren was. Met iemand.

's Avons laat lees ik het boek Over de Grens van Haruki Murakami nog snel uit. Die Japanner heeft het helemaal begrepen. Met de werelden.

Ssst. Ik hoor gestommel op de trap. Ze komen naar beneden. (Mijn gezin)
Nu staan ze in de kamer, allebei op slippers en in hun zomerjassen. Ze hebben hun spullen al gepakt zeggen ze.
Ik moet nu snel ophangen. Zonnebrandcrème kopen. Nieuwe wereld induiken.
Dag,dag. (Tot snel)