Iets te laat - en zeiknat - kom ik de yogales binnenvallen. De dames liggen al met de benen omhoog. Aan de zijlijn zit een glimmende, kale Surinamer in kleermakerszit. Hij kijkt toe. Hij zal volgende week onze juf een tijd vervangen. Ik krijg visioenen. Waarin het yogazaaltje wordt omgetoverd in een sportzaal. Spiegels verschijnen aan de wanden. De housemuziek gaat aan. We zullen niet met de benen omhoog liggen. Nee, springen zullen we. Jumpen. Zweten.
'Sorry, dat ik zo laat ben,' zeg ik. De yogajuf knikt zwijgend. Ik zie geen bh-banden uit haar stoere, grijze topje steken. Toevallig.
'Leuk topje,' fluister ik, 'nieuw?'
Even later lig ik ook heel rustig met de - glad geschoren - benen omhoog tegen de muur. Tussen de andere dames. En net als hen let ik niet op de mannelijke toeschouwer. We gaan op in de oefening. We verdwijnen, zeg maar.
Totdat de yogajuf zalvend zegt: 'Van deze oefening krijg je mooie benen. Het helpt tegen cellulitus en spataderen, want daar houden wij vrouwen helemaal niet van.'
Daar liggen we dan. Het zachte vlees.
We doen deze oefening al jaren. En die was - tot nu toe - altijd goed voor ons hoofd.
De visioenen houden aan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten