Zien

Ik las de column 'Vreemder dan alles wat vreemd is' van Marjoleine de Vos in het NRC. Met een bril op mijn neus. Ik zag de letters scherp. Ze waren diepzwart. Ze hadden contouren. Ik zag. Zonder te turen. Mijn ogen rustten in hun kassen.
Ik las: het hele leven is vreemd - maar dat vind je meestal helemaal niet. Zou behoefte aan zingeving ook zoiets zijn, gebrek aan aandacht voor wat er gewoon is?
Ze citeerde ook een deel van het gedicht van Alberto Caeiro. Het anti-metafysische heteroniem van Fernando Pessoa. In 1993 las ik Pessoa voor het eerst (zijn Gedichten en Boek der rusteloosheid ) en gisteren flakkerde de liefde weer op als toen.

Soms op dagen van volmaakt en zeer scherp licht,
Waarop de dingen zo werkelijk zijn als ze maar kunnen zijn,
Vraag ik mij langzaam af
Waarom ik schoonheid toeken
Aan de dingen.

Een bloem bijvoorbeeld, heeft die schoonheid
Is er soms schoonheid in een vrucht?
Nee: ze hebben kleur en vorm
En ze bestaan, meer niet
Schoonheid is de naam van iets dat niet bestaat.
En die ik aan dingen geef in ruil voor het genot dat zij mij geven.
Hij betekent niets.
Waarom dan zeg ik van de dingen: ze zijn mooi?

Ja, zelfs mij, die alleen van leven leeft,
Bezoeken, onzichtbaar, de leugens der mensen
Met betrekking tot de dingen,
Met betrekking tot de dingen die eenvoudigweg bestaan.

Hoe moeilijk is het jezelf te zijn en slechts het zichtbare te zien!