Werkethos verstoord

Een maand of twee geleden. Het was ochtend. Jeetje was naar de crèche, wij braaf aan het werk. Toen ging de telefoon.
Man - die in de belendende kamer achter zijn computer zat - nam op. Ze bellen altijd voor hem. Zeker op dat tijdstip. Iets voor werk.
Ik verzonk weer in de woorden op mijn scherm. Tot ik aan de andere kant van de deur, zijn stem iets hoorde uitschieten: 'Elke, ja die is er. Een momentje.'
In mijn hoofd ging ik de mensen na die mij nu mogelijk zouden kunnen bellen. Het moest iemand zijn die me niet eerder gebeld had. Man leek niet vertrouwd met de beller. Maar wel een beetje verrast, of iets.
De glazen deur die ons scheidt, ging open. Man kwam op zijn bureaustoel naar me toe rollen.
'Hier! Elke Geurts voor jou,' zei hij zakelijk en rolde terug naar zijn werk.
'Hallo, met Elke?'
'Ja, met Elke Geurts,' zei een diepe, warme mannenstem.
'O. Wat leuk dat jij me eens belt,' zei ik.
'Ja. Ik heb je boek gelezen, en ik wilde je iets vragen...'
'O? Ja?'
Enfin. Daar ging mijn werkethos. Mijn concentratie. En mijn wat al niet meer. Al ben ik helemaal niet gevoelig voor bekende namen. Het was toch Elke Geurts. Al heb ik über-normaal gedaan. Dat is mijn specialiteit. Het bleef die dag een beetje door mijn hoofd spelen. Het optreden met o.a. Elke Geurts op 30 november a.s.
Het begint nu ook weer een beetje te komen.