Ik stop haar in. Ze kijkt me aan in haar blauw met roze Home Sweet Home pyjama. Het is toch wat; dat ik iemand een Home-Sweet-Home bied. Iemands Home-Sweet-Home een beetje bèn, zelfs.
'Wat zal ik dadelijk tegen jou zeggen door de babyfoon?' vraag ik.
Ze repeteert: 'Hier is mama, je bent niet alleen, je bent lief, je kunt goed skelteren en goed fietsen, je kunt goed kastanjes zoeken in het bos.' Een seconde daarna voegt ze er aan toe: 'En je kunt goed je tandenpoetsen met een elektrische tandenborstel.'
Even later hol ik het trappenhuis door, - van de derde etage, ik scheer langs de dichte voordeur van de tussenbuurvrouw - op weg naar de babyfoon. Beneden schreeuw ik keihard -we moeten keihard schreeuwen want het ding is een paar keer gevallen en werkt niet meer optimaal: HIER IS MAMA. JE BENT NIET ALLEEN. JE BENT LIEF. JE KUNT GOED SKELTEREN. JE KUNT GOED KASTANJES ZOEKEN IN HET BOS. EN JE KUNT GOED JE TANDENPOETSEN MET EEN ELEKTRISCHE TANDENBORSTEL.
Dan hoor ik van boven:
EN GOED FIETSEN!
EN GOED FIETSEN! bulder ik braaf, zet het ding weg en zet de computer aan, pak een boek, de krant, de telefoon, denk aan dat er geschiedenis geschreven wordt, elders.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Prachtig stukje! Iedereen zou een babyfoon moeten hebben.
Een reactie posten