Horror

Het werd als vanzelf een horrorweekend. Waarin alle lampen van ons huis kapot sprongen. Ook de spaarlampen.

Op Allerheiligen keken we 's avonds - op mijn aandringen - The Exorcism of Emily Rose, een film die zich ook op Allerheiligen bleek af te spelen.
Een rechtszaak waar de priester wordt beschuldigd voor moord op een meisje dat lijdt aan epilepsie. De priester, en het meisje zelf, dacht dat ze bezeten werd door de duivel. Maar voordat de duivel uitgedreven kon worden, moest ze stoppen met haar medicijnen. Dat doet ze. Uiteindelijk sterft Emily Rose.
De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het meisje in kwestie heette Anneliese Michel en stierf in 1976. En in 1979 heeft de katholieke kerk - bij hoge uitzondering - officieel verklaard dat het meisje bezeten werd door de duivel.
De priester werd toentertijd schuldig verklaard, maar kreeg geen straf. M.a.w.: de wetenschap won. Maar half.

Op Allerzielen 's ochtends googlede ik "exorcisme". Ik keek diverse You Tube filmpjes van duiveluitdrijvingen. De dag daarvoor had ik al filmpjes van authentieke vodourituelen bekeken. Allemaal geesten die bezit nemen van een lichaam.

Op Allerzielen lunchten we 's middags bij Parnassia aan zee, zoals heel de wereld. Het dochtertje speelde idyllisch in het zand, tussen vele andere dochtertjes, met haar roze schepje. Toen plotseling de vrouw met de witte haarband - die bij de opening van de Vodoutentoonstelling achter ons aanzat - opdook. Met haar spiegelreflexogen. Heel even legde ze haar hand op het hoofdje van ons dochtertje. En verdween weer.

Dit weekend is ook gebleken dat ik een bril moet. De opticien zei tijdens de meting al: 'Rijdt u auto, mevrouw?'
'Zelfs op de fiets, mevrouw, raad ik u dringend aan een bril op te zetten.'

Maar we herkenden haar allebei, de Vodouvrouw.
's Ochtends hadden er ook al drie groene papegaaien op de waslijn van het balkon naar ons zitten kijken.