Ik dacht dat ze 's ochtends al in de TCA taxi vertrokken was. Maar de tussenbuurvrouw verliet haar huis voorgoed in een verhuiswagen van Corstjens bv. Tegelijk met haar meubilair.
Vanaf de derde verdieping zag ik haar op het trottoir staan. Haar knot hing los, het handtasje bungelde om haar arm, met een zakdoekje depte ze haar ogen droog. Ik zag dat ze nog even naar ons raam keek, op de eerste verdieping. Of daar iemand zat. Ze zag niemand. Ik wilde nog roepen van boven - dag buurvrouw, hier ben ik, u bent niet alleen - maar ik riep niets.
Toen stapte ze in de verhuiswagen bij de jonge verhuizers. Helemaal alleen. Godsamme, helemaal alleen vertrok ze na al die jaren uit onze straat. En ik keek toe.
Toen reed ze weg. En ik werd verschrikkelijk treurig.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Daar zou ik ook treurig van worden.
De dingen die voorbij gaan. Het is treurig die te zien gaan.
Ik hou er niet van dat dingen voorbij gaan. Extreem jammer dat het met alles het geval is.
Een reactie posten