Vandaag hebben ze het trottoir recht voor onze deur opengemaakt, uitgegraven en viel ik bij mijn eerste stap naar buiten, op weg naar het bloedprikken, languit in een modderige loopgraaf.
Terwijl even later de regen op het dak kletterde en het bloed uit mij stroomde, dacht ik aan hoe ik de gouden griffel in ontvangst zou nemen en wat ik dan aantrek. Dat is altijd al mijn plan geweest. Het kan nog een hele tijd duren voor ik 'm win. Maar ik zal ooit eens een kinderboek schrijven en dan dus die griffel op moeten komen halen. Misschien als Jeetje een jaar of tien is. Toen werd de juffrouw van het bloedprikken plotseling verschrikkelijk kwaad omdat ze te weinig betaald kreeg voor het werk dat ze deed en ze begon te roepen dat haar leidinggevenden maar vergaderden en/of koffiedronken.
'Maar u prikt heel goed,' zei ik.
'O, echt?'
'Ik heb nog nooit zo'n goede prikker meegemaakt.'
'Dank je.' Ze bloosde.
En aan blozen kun je tegenwoordig geopereerd worden. Zodat de wangen onder alle omstandigheden dezelfde kleur blijven behouden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten