The last conversation gezien in het filmmuseum. En halverwege deed ik mijn ogen dicht bij de beelden van het asfalt en ging ik zuchten van het beeld van het hoofd van de dame - haar oor of haar kin belicht - die in de auto zit op weg ergens naartoe. Ze heeft het net uitgemaakt met haar minnaar en heeft hem de hele weg aan de telefoon. Dat behelst de film. Opgenomen in 1 take. De dame houdt zich goed dus het drama is alleen maar voelbaar. Alles blijft onuitgesproken. Dat moet goed zijn, dacht ik. Geweldige acteerprestatie ook. Het is heel erg voelbaar allemaal. Onderhuids. Spanning. Vanaf het allereerste moment. En die lange beelden van asfalt geven aan dat ze zich grijzig voelt. Overreden misschien. En die steeds terugkerende beelden van stroomdraden langs de weg. Ook hartstikke veelzeggend.
Dat ik hevig verlang naar een Amerikaanse comedy ligt aan mij. Dat ik de zaal uit wil rennen, het grote licht aandoen of de tape in een rot tempo vooruit wil spoelen. Het is precies de bedoeling dat deze film dat bij mij oproept. Het claustrofobische. Als je in zo'n rottige situatie zit als die mevrouw daar op het witte doek, wil je daar alleen maar uit ontsnappen. Zij had het ook anders gewild maar haar leven is nu eenmaal een experimentele arthouse film.
Daar, in het pikdonker gezeten, bedacht ik dat het toch niet leuk is om alleen maar ellende en wanhoop over je publiek uit te storten. Ik voel dat ikzelf langzaam maar zeker in de richting van het happy end begin te gaan, de traditionele vertelvorm. De hoop. Het leven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Weg met de subtekst! Weg met het onderhuidse! Weg met het: hij zegt het niet, maar je ziet het, je vóelt het, hij líjdt! Esther
Precies! Laten we een club oprichten. Tegen de subtekst.
Het werkt wel.
Strychnine ook.
Esther
Een reactie posten