Vrouwen

Op de weg naar het diner met vierhonderd succesvolle vrouwen ontmoette ik de nieuwe Monique van de Ven al. Dat begon goed.
De rode loper was uitgerold en alsof ik niet anders deed volgde ik dat pad. Het was mijn pad. Het was al druk toen ik binnenkwam. Er werd een glas champagne in mijn hand gedrukt. Er flitsten camera's. Ik zag overal vrouwen. De een nog mooier uitgedost dan de andere. Ze hadden kaartjes om hun nek met hun naam erop en hun beroep. Om mijn nek hing 'schrijver'.
De tweede vrouw die ik ontmoette, had 'acting beauty' onder haar naam staan. Dat klopte ook wel vond ik. De derde waar ik mee aan de praat raakte, was een vrouw die een tehuis voor kinderen van drugsverslaafden had opgezet. Zij was ondergebracht in de categorie 'goed'. Er was geen ranking maar ik vond de vrouwen uit de categorie 'goed' de beste vrouwen. Zij waren het minst zelfzuchtig. Dus het is zaak nog eens onder 'goed' terecht te komen.
Daarna werd het veel. De ene na de andere dame passeerde mijn revue; een specialist in de mode die het kaartje aan haar handtas had geknoopt, een politiek journaliste die haar naam maar niet niet kon vinden tussen de gedekte tafels, een operazangeres met ingevlochten haar, een onderneemster die haar eten in restaurants altijd in een doggybag mee naar huis neemt en mij daarover aan het denken zette, een sieradenontwerpster in een geruit broekpak, een radiologe die een laptop won omdat zij de veelbelovendste van ons allemaal was. En zo nog veel meer. Er werd wat af gekletst. Alsof het een groot verjaardagsfeest was. Ik weet alleen niet van wie. Uiteindelijk heb ik 's nachts midden op het fietspad nog een hele tijd na staan praten met een hele leuke cabaretière.

Ik moet toegeven dat ik soms ook vermoeid werd bij de aanblik van al die vrouwen. En misschien een beetje angstig van het feit dat ik daar bij hoor. Vrouwen. Het deed me ook denken aan de monstersale die ik eens per jaar bezoek. Maar dan zie je ze allemaal in ondergoed.