Een berg gehaktballetjes gedraaid als bijdrage aan Jeetjes eerste zelfstandige kerstdiner.
Toen wij aankwamen met de warme balletjes was het vuur in de vuurkorven al ontstoken. De sneeuwvlokjes dwarrelden. In de lokalen brandden de kaarsjes. De kinderen begroetten elkaar met een hand of een kus. Er stond een uitgebreid buffet klaar voor de kleuters in avondkleding. Gedekte tafels met wit linnen. De liederen vingen aan. Jeetje werd in de warme stal opgenomen. Ik glibberde door de kou terug naar huis.
Daar las ik in de Groene iets dat mij trof: 'Je hoeft niet te leven om te schrijven. Het is een pantomime: je construeert een realiteit en je ontdekt onverwachte dingen. De paradox is dat die waarheid van de fictie datgene zal zijn wat het best correspondeert met de waarheid. Het is raar, maar mooi. En het is dat wat het schrijven mogelijk maakt.'
(Aldus Herta Müller in het enige interview dat zij gaf.)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten