Op de valreep word ik toch gevaccineerd tegen de beruchte griep. Jeetje is met mij meegegaan als ervaringsdeskundige. Zij heeft al twee van die prikken gehad en zal indien nodig mijn hand vasthouden. Een paar keer wordt mij op het hart gedrukt dat ik niet hoef te gaan huilen. Dat het niet lang zal duren. Ik heb ook niet gehuild. Ik heb naar Jeetje gekeken die strak gespannen mijn arm in de gaten houdt en als haar gezicht vertrekt, weet ik dat de prik gezet is.
Eenmaal ingepakt en wel staan we weer in de vrieskou. Alles is goed gegaan.
'Maar mama, misschien hebben ze jou wel een prikje gegeven waardoor de baby in een kikker is veranderd,' zegt Jeetje dan.
'O,jee. Dan krijgen we straks een kikker.'
'Ja. En we willen geen kikker, hè. We willen een mooi, lief meisje.'
'Ja.'
Vanaf achterop de fiets, terwijl ik moeite doe het spoor in de sneeuw te volgen, roept ze: 'Ik heb gelukkig een toverbal waarmee ik de kikker weer terug kan toveren in een meisje. Die kan er zelfs een prinsesje van maken. Een mooi, lief prinsesje.
Evan later voegt ze hier aan toe: 'Dan laat ik mijzelf ook in een prinses omtoveren.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten