Allemaal leuk en wel zo'n (eventueel) nieuw, groot huis, - nieuw kind, nieuw boek, nieuw leven - maar laten we eerlijk wezen: Ik verdien natuurlijk geen ene f*ck. Van mij komt het allemaal niet. Al schrijf ik momenteel de blaren op de vingers. Al doe ik in het leven precies wat ik wil. En al kan mijzelf daar ook nog mee bedruipen.
Dat zegt dus niets. Ik kan niet meer aan mezelf alleen denken. Ik ben met meer.
De dood is een gegeven waar je rekening mee dient te houden. Dat hebben we al eens gemerkt. Stel dat man over een paar jaar weer getroffen wordt door zo'n onzichtbare pneumokok en stel dat de afloop net iets anders is dan een half jaar geleden. Dan kom ik met m'n twee schatten van dochters in dat nieuwe, grote huis meteen in nieuwe, grote problemen. We moeten onmiddellijk verhuizen en ik moet een fulltimebaan zoeken om de dochters en mijzelf te voeden en te kleden. Maar ik kan niks anders dan schrijven.
Als ik dood zou gaan, ga ik gewoon dood. Daar blijft het dan bij. Ook heus niet leuk voor man en dochters, dat weet ik wel. Maar als man overlijdt, zitten we meteen in de godsgruwelijke puree. En dat is de pure realiteit.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten