Meisje op d'r kop

Lief nieuw meisje,
Het hele onbekende is er af. Je bent een meisje. Dat heeft de juffrouw gisteren heel duidelijk op het televisiescherm gezien, terwijl ik uitriep: O, dat moet een jongen zijn! Ik lag op het bed en zij ging met zo'n apparaat over mijn buik. Op hetzelfde moment verschenen op het scherm de zwart-wit beelden van de vreemde onderwaterwereld waar jij in woont. We zagen een voet en nog een, twee knietjes, twee vuistjes die boksbewegingen maakten. Ik weet niet wat je daar allemaal aan het doen bent, maar je hebt het heel druk. Alleen je gezicht liet je niet zien. Het meest van de tijd lag je op je kop. Of in elk geval met je gezicht weggedraaid. Meisje op d'r kop. Ik weet niet of we dat vanaf nu een eigenschap kunnen noemen. Maar ik ben bang dat vanaf nu het interpreteren wel begint.
We hebben een foto van je voet kunnen maken! Je hebt een lange, grote teen, zo'n zelfde als ik heb. Die Jeetje heeft. En je opa en je overgrootmoeder. Ook heb ik een spits kinnetje gezien. Dat moet het kinnetje van je vader zijn. Van Jeetje. Specifieke kinnetjes en tenen komen blijkbaar van generatie op generatie terug.
Maar dit heb ik allemaal gezien op de stukjes die op de telefoon zijn opgenomen. Gisteren zag ik niet veel. Ik lag vooral stokstijf op mijn rug te wachten. Vanaf gepaste afstand keek ik toe hoe elk onderdeel van jou werd onderzocht. En goedgekeurd. Steeds verwachtte ik het moment dat alles stil zou vallen. Dat de juffrouw het beeld stop zou zetten en 'oei' zou zeggen. Dat moment bleef uit.
'Een zus!' riep Jeetje thuis uit. 'Een zus. Dat is precies wat ik gewenst had!' Ze juichte en joelde en het duurde wel een half uur eer ze tot bedaren kwam.
Liefs van mij.