Ik wilde hier een stukje gaan schrijven, maar raakte onderweg naar weblogland verzeild in berichten over het meisje Laura. Ik raakte er zelfs verstrikt in. Zij was weggelopen naar Sint Maarten en nu weer terug in Nederland. Ik las de brief van de grootouders die bureau Jeugdzorg verwijten niet van hun kleindochter te houden, ik las de honderden reacties daarop en dacht na over de dreigende uithuisplaatsing. De rol van de vader in deze zaak, die van de moeder en ze heeft blijkbaar ook grootouders die zich genoodzaakt voelden de media op te zoeken. Heel graag zou ik ook nog de mening van de opa en oma van moederskant willen vernemen. Voor de volledigheid.
Ik heb al meer dan eens langdurig naar een foto van haar gekeken. Ze stond hoog in een mast. Met een opgerolde spijkerbroek en een zwart t-shirt met een letter E. Ik heb mij afgevraagd wie zij was en waarom de letter E. En of ik het een goed idee van haar vond om zo jong de wereld rond te zeilen. Maar ik kwam er niet goed uit. Er valt voor alles wat te zeggen. Ik vind het mooi dat ze zo serieus genomen wordt. Dat had ik ook wel gewild toen ik veertien was. Maar ik liep weg naar Texel. Toen was ik minstens zestien.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Iedereen loopt wel eens weg. Niet iedereen heeft echter op zijn veertiende een boot en een gitaar en drieeneenhalf duizend euro en een vliegticket... en ambitie.
En al die media aandacht.
Dat is een probleem. Als je zo'n zeilreis groots aankondigt omdat die aandacht eigenlijk een belangrijke voorwaarde is om de reis te kunnen doen, dan wordt een heel spektakel in gang gezet. Als ze gewoon was gaan varen en bij terugkomst had gezegd: 'Ik ben de wereld rond geweest.'
Een reactie posten