Einde

De laatste dag van 2009 en we zijn nog in Nederland. En daar zullen we voorlopig blijven ook. Ik stond een paar uur geleden al op. Maar het is nu nog donker. De meesten slapen op dit tijdstip nog. Ik zit hier alweer omdat ik vandaag behalve aan het jaar, ook een eind wil breien aan het lastigste verhaal van 2009. (En van ver daarvoor) Ik heb tot twaalf uur vanmiddag de tijd, dan vertrekt man met een mannetje van de vereniging eigen huis naar een kast van een huis op het stukje Amsterdam waar nog geen boom staat. Maar waar we in de zomer wellicht gaan wonen. Met God-Weet-Wie erbij. Ik kijk er vooral naar uit om niet meer dagen en nachten achtereen op de slaapkamer door te brengen. Zoals momenteel. Tussen de rotzooi. De schone was ligt op een hoop naast mij, en de vuile was hoopt zich op aan de andere kant. Het stinkt hier ook. Gisteren wilde ik er al een einde aan breien, aan het verhaal, maar toen kwam het er niet van. Wegens bezoek in mijn bovenkamer. Eerst was het de fotografe die een foto van mij in pompoentoestand kwam maken, en heel lief zei dat ik niet zo onmogelijk op de foto te zetten was als van tevoren gezegd was. Daarna stapte er hier een frisse loodgieter binnen die repte over een afdoppie om de kapotte verwarmingsketel te kunnen weghalen. Toen kon ik het wel schudden met dat einde. Een extra lange laatste dag dus voor mij. En vanavond komen de gasten.
Een heel goed 2010 ook voor jullie. Al reageren jullie steeds minder. Maar daar moet een schrijver het toch niet van hebben, de reacties. Een schrijver doet het voor zichzelf. Die wordt intrinsiek gemotiveerd. Gelukkig maar, hè?