De lucht was grijs. Het woei. Een paar graden kouder dan bij ons was het. Ik zag een hippe hippie moeder met drie hippe hippie kindjes. Het leek alsof hun haren in de knoop zaten maar van dichtbij zag je dat het met beleid gebeurd was. Door de kapper, stylist die op de hoek van onze nieuwe straat zat, natuurlijk.
Ik stond helemaal bovenin het huis en had uitzicht over het eiland. Het IJ. Hier zouden wij de komende jaren dus rondlopen. Ik bekeek de tuinen van de buren. Er stond veel speelgerei. In één van die tuinen zou Jeetje misschien wel gaan spelen. En Deetje ook. We zouden hier de weg gaan kennen. En de mensen. En de dingen.
Nu staat daar nog dat huis. Dat het onze zal worden. Maar dat met de overdracht van een sleutelbos en het zetten van een handtekening nog niet meteen is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Bladerend van blog naar blog kom ik hier even lezen.
Het IJ, altijd winderig. het heeft ons in de Gouden Eeuw geluk gebracht.
De schepen voeren altijd met de juiste wind richting Pampus ....
Vriendelijke groet uit Amsterdam-ZuidOost.
Een reactie posten