Er staat een zwembad op het trottoir en een caravan op de parkeerplek waarin al uren gespeeld wordt. Kleuters en peuters sjouwen emmers water af en aan om de bus van de buurman met sponsjes te wassen. Volwassenen hangen tegen het fietsenrek, zitten op een stoeltje, of op de smalle grasstrook naast het rozenperkje - net niet in de goot. Het krioelt van de kindjes in zwembroekjes die naar alle grote mensen even goed luisteren, of even goed niet luisteren. Iemand smeert Jeetje in met zonnebrand. Deetje ligt te slapen in de kinderwagen. Er worden perenijsjes verdeeld, een schaal met boterhammen gaat rond en als ik chips gehaald heb, eten de kinderen chips van het dienblad. In een kringetje met hun blote voeten op de stoeprand.
Op de straat staan oranje pionnen. Om het verkeer te waarschuwen.
'Het maakt kinderen niet uit waar ze spelen,' zegt een voorbijganger. 'Of het nou een grote tuin is of zo tussen de geparkeerde auto's. Dit is waar het om gaat.'
Wij knikken.
En als we zo rondkijken, wijst niets erop dat we hier over een maand weg zijn. En wij hier voortaan niet meer aan deel zullen nemen. Zo'n toevallig ontstane zaterdagidylle.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Welke idylle volgt als je geen Hoendieper meer bent?
Wat ik bedoel is: wat kan dit plaatje overtreffen?
Goeie vraag. Ik weet het niet. Maar ik moet ook blij zijn, deze idylle achter me te laten. Een idylle staat nooit op zichzelf. En ik ging ooit naar de grote stad vanwege de anonimiteit. Dat is nog steeds waar ik van hou: grootse, meeslepende anonimiteit.
Een reactie posten