Dank je wel

Jeetje heeft moeite met 'dank je wel' zeggen als ze een cadeautje krijgt of als iemand haar een gunst verleent waarvoor een dankbetuiging niet meer dan normaal is. Ook krijgt ze 'sorry' haast niet uit haar strot. Een onverstaanbaar gefluister is het hoogst haalbare.

'Het geef helemaal niets,' zeg ik haar, 'het is ook lastig om iets goed te ontvangen. Ik heb het ook moeten leren. Zélfs ik vind het nog steeds niet makkelijk om 'dank je wel' te zeggen.' (Om over 'sorry' nog maar te zwijgen. Gelukkig hebben we het daar niet over.)
'Nee!' zegt Jeetje. 'Jij begint altijd heel raar te lachen als iemand jou iets geeft.'
En Jeetje (net 5) doet mij na. Ze giechelt mijn lachje - 'hi,hi,hi' - met haar hand half voor haar mond. Een ongemakkelijke grijns. Met opgetrokken schouders. Heen en weer schietende ogen.

Hierna doet ze haar armen over elkaar en kijkt mij aan.