Ruim Je Leven Op.

Ik googel onze nieuwe buurt en stuit als eerste op de website: Ruim Je Leven Op!
Als mijn huis een wanorde is, kan ik Karin de opruimcoach bellen. Zij is kordaat, systematisch, denkt praktisch, draagt graag oplossingen aan en is to the point. Zij is alles wat ik niet ben.
Karin wil me helpen met het opruimen van mijn huis. Omdat - volgens haar - mijn huis mijn ziel weerspiegelt. Als dat echt zo is, heb ik een zwervende ziel. Of ik bén er eentje. Ik weet niet precies hoe het zit met zielen, heb je er een of ben je je ziel?
Mijn ziel heeft in elk geval geen eigen plekje om zich te settelen. Mijn ziel is rusteloos. Bij mij thuis heeft namelijk niets een eigen plek. Ook de tafels, de stoelen en de bank niet. En omdat we geen echte badkamer hebben, zwerven zelfs de tandenborstels rond. Van aanrecht, naar servieskast, naar radiator, naar lade. Het grootste deel van mijn tijd zoek ik. Naar nagelknippertjes, scharen, plakband, een ovenschaal. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik weet niet waar het ligt.
Alleen onze inbouwkasten kennen hun plaats. Maar onze inbouwkasten zijn de vergeten vlieringen. Wat erin ligt, weet niemand. Als je de deuren ervan opent, valt de inhoud eruit. Dus die deuren zitten al jaren potdicht. Maar binnenkort zal daar toch verandering in moeten komen.
Mijn ziel doolt. Mijn ziel is een vergeten vliering. En ik trek mijn hele gezin - ook mijn kakelverse, opgeruimde dochtertje - in deze misère mee als ik die Karin niet gauw bel.

Misschien zou ik mijn ziel een tijdje in moeten bakeren? Net als mijn baby. Opdat ze kalmeert. En weet waar ze begint. En ophoudt. En dat ze niet meer zo hulpeloos door de lege ruimte hoeft te maaien en te zwaaien.