Elke dag als ik met Deetje in het groene karretje aan de wandel ben, zegt iemand het: 'Ik wou dat ik daar lag. Ik wou dat ik nog zo klein was.'
Het is opvallend hoeveel mensen de wens koesteren om een pasgeboren, afhankelijke baby te zijn. De wens om al slapend voortgeduwd te worden, hobbelend. Bij God niet wetend waar naartoe. De wens om niet te weten dat je daar ligt te slapen en wordt voortgeduwd. Bij God niet wetend door wie. Er is geen waar naartoe, geen wie, geen wat, geen waarom.
Vaak zijn het oude mensen die het tegen me zeggen.
'O, wat zou ik daar graag liggen,' zei een oud mevrouwtje dat met een oud meneertje stond te praten.
'Tja, die tijd ligt ver achter ons,' zei het oude meneertje.
Ze glimlachten naar mij en keken in de kinderwagen. Deetje lag daar met haar vuistjes omhoog en haar mond een klein stukje open te slapen. Een dun dekentje bedekte haar.
'Het hoeft voor u niet meer zo lang te duren,' zei ik. 'Dan ligt u daar weer.'
'Hoezo?' zei het meneertje.
'Ooit, van reïncarnatie gehoord?' vroeg ik.
De oudjes keken mij aan.
'Nee dus,' zei ik.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Prachtig!
ik weet niet of de aantrekkingskracht in het niet-kiezen ligt.
Misschien ook wel: het niets hoeven. Of het niet-weten. Of niet-talig weten.
Uiteindelijk liggen we allemaal het liefst met een duim in onze mond in een wandelwagentje. God wetende waar we naartoe gaan.
Louter, ik denk het ook niet. Ik had het strategisch opgeschreven. Om toch de actualiteit niet helemaal te verwaarlozen. Het niet-talig weten, dat is waar mensen naar verlangen. Vooral voor schrijvers, triest. Die het niet-talige weten proberen te vangen in woorden..
Een reactie posten