Deetje maakt haar eerste groeispurt door. Deetjes wereld wordt groter. Er komt meer binnen. Ze kijkt langdurig om zich heen. Niet alleen de tegels van de keukenmuur zijn interessant, maar ook de witte was die ik aan het ophangen ben. Wapperende hydrofieldoeken. De volle fruitmand op tafel. Tijdens het drinken, stopt ze nu regelmatig om naar het licht te kijken, of om de geluiden die ze hoort in kaart te brengen. Daarna lacht ze naar mij en maakt daar rare geluidjes bij. Nieuwe klanken komen er uit haar keel. Deetje probeert te praten.
Het groter worden van de wereld is spannend en ook stressvol voor haar. Daarom wil Deetje nu meer bij mij op schoot. Ook moet ze vaker huilen. Van de spanning. Want waar houdt de wereld nu op? In vijf weken verandert er zoveel. Waar moet Deetje in hemelsnaam op bouwen?
Ik maak diezelfde groeispurt door. Mijn wereld wordt ook groter. Ik zie meer. Ik wil meer. Ik ben meer. Het kan mij plotseling niet snel genoeg gaan. Naar buiten wil ik, het verkiezingsdebat volgen, kranten lezen, boeken uitzoeken, een beetje nadenken. Ik wil mijn lijf terug. De deur achter me dicht slaan en de straat uit fietsen. Of zomaar wat rondslenteren. Vrij zijn. Wijn drinken. Ik wil...
Het klein blijven van de wereld is soms uitputtend en stressverhogend. Dan wil ik niet alweer met Deetje op schoot op de bank zitten.
Het schijnt dat ze daarom rond deze tijd zo verschrikkelijk lief en veel naar je lachen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Het was misschien niet de bedoeling, maar moest hardop lachen om die laatste zin.
Hou vol. Over een jaar of wat springt ze achterop de brommer bij een vlassnor en denk je hier met weemoed aan terug. #alsofjedatzelfnietweet
Een reactie posten