Ik rende door de sneeuw met een interview van Jeroen van Kan met Jeanette Winterson op mijn oren. De zon scheen. Het aanhoudende knarsen onder je voeten. Dat voelt lekker. Het Diemerpark op haar mooist. Ik moest mijn ogen af en toe dichtknijpen, mijn hoofd afwenden van het schitterende wit. Teveel licht, scherpte en helderheid kan ik niet verdragen. Ik rende en wandelde hele stukken. Om er langer over te doen. Ik had ook over het water kunnen gaan lopen. Jeanette vertelde over haar onmogelijkheid om lineair te denken, lineaire verhalen te schrijven omdat het hoofd zo nu eenmaal niet werkt. Omdat de tijd niet bestaat. De tijd is gekunsteld. Dat is fijn om te horen van zo'n goeie schrijfster. Ik besefte dat ik het ook echt niet meer moest gaan proberen. Dat hele lineaire. Het zit er bij mij gewoon niet in. Daar ligt mijn kracht niet.
Goed, op een gegeven moment kwam ik toch weer thuis terecht.
Moest ik weer naar binnen. Het hok in. De tweede fase van mijn werk zou echt aanbreken nu. Mijn wangen tintelden. Alles leefde. Uitstelgedrag.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten