'Het leven is geen feest. Het leven is één grote ellende,' zei ik aan het ontbijt tegen Jeetje (6). Ze kon het maar het beste meteen weten. Ik ging door: 'Van uitstel komt afstel. Het gaat om hard werken en geld verdienen. Nergens anders om. Geld is het belangrijkste. Voor niets gaat de zon op.'
'Het leven is wel een feest,' zei ze.
'Nee hoor,' zei ik, 'absoluut niet. Eet eens door. Schiet eens op. Je moet je kamer opruimen, je bed nog opmaken, je gymspullen pakken, op tijd op school zijn, je moet je best doen. In Bagdad daar mag dat. Maar hier niet. Dooreten. Nu.'
'Het leven is verdrietig, mama.' Jeetje keek me aan. 'Maar het leven is ook heel mooi. Weet je mama, het leven is eigenlijk alles.' Ze maakte een allesomvattende beweging met haar armen. 'Alles,' zei ze.
'Hoe kom je daar nou weer bij,' zei ik.
dinsdag 13 maart 2012
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten