Man en ik liepen naar het Torpedotheater in een zijstraatje van de Nes. We dronken eerst Muntthee in het Frascaticafé. Ik struikelde niet over het opstapje, zoals de meesten. Het was er verbouwd. Lichter, frisser, strakker. Maar het was overduidelijk het theaterwereldje. De theatermensen zagen er uit als theatermensen. Daar hangt een bepaalde sfeer omheen. Aan de bar zat een jonge acteur die zijn ouders bij binnenkomst (zijn moeder al struikelend) omhelsde alsof ze bij hem thuis kwamen. Vroeger was ik vaak in Frascati. Vroeger wilde ik daar bij horen, die wereld. Het werd mijn thuis maar niet. Goed, nu zaten we er dan weer. We voelden ons er toch behoorlijk op onze plek. Na de thee liepen we naar het voormalige Parooltheater voor het eerste internationale literaire variété spektakel van Waumans & Victoria. Hier was duidelijk al heel lang niets meer verbouwd. Er pasten maximaal veertig mensen in. We luisterden dik twee uur naar schrijvers en een zanger. Er werd alle tijd genomen voor een inleidend gesprekje. De sfeer was intiem. Iedereen was interessant. Het publiek luisterde aandachtig. Er gebeurde iets. Meer heb je niet nodig om bij te komen. Van de dingen.
'Het zijn aardigere mensen,' zei man, 'in het literaire wereldje.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten