'Er is geen grotere vijand van de kunst dan de kinderwagen in de hal.' Dit lees ik net in een column van een schrijver die de ochtend nadat zijn tweede kind geboren was alweer aan zijn schrijftafel zat. In een column van een andere schrijver kwam ik tegen: 'Ik ben liever een slechte vader dan een slechte schrijver.' Wat hier spreekt, zal voornamelijk de angst wel zijn. De angst het één of het ander te worden of al te zijn. De keuze slaat natuurlijk nergens op. Maar het zou al te makkelijk zijn om te doen alsof ik totaal niet begrijp waar het vandaan komt.
Kunst kost tijd. Kinderen ook. Het kost ook aandacht. Ze vereisen allebei dat je er helemaal voor ze bent. Er helemaal zijn, vind ik soms moeilijker met kinderen dan met schrijven.
Terwijl ik dit stukje schrijf, ligt recht onder mij dochter twee te slapen. Een tijdbom die elk moment af kan gaan. Het liefst wil ze: 'Loot zitten. Mama loot zitten.' Op de ochtend na de geboorte van deze dochter kon ik niet alweer aan mijn bureau gaan zitten. Ik kon niet eens zitten.
Maar pas nadat dochter één geboren was, durfde ik een boek af te maken. Omdat er sindsdien belangrijker dingen in de wereld waren dan dat boek.
En juist dat maakt het misschien meteen de vijand ervan?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
5 opmerkingen:
Allebei met de grote K.
Die uitspraak gaat helemaal uit zijn verband. Ik licht hem nog wel een keer toe...
Ja, precies Gijsje.
Ik heb 'm ook naar eigen goeddunken gebruikt, Jan.
Dat weet ik, maar die hele uitspreek kwam uit een bizar scheidingsgesprek. Ik bedoel, goed of slecht... wat een onzin!
Ja, goed of slecht is onzin. En ik het maar anonimiseren Jan!
Een reactie posten