Aanhankelijkheid

'Als wij een keer gaan scheiden, lees je dan nog wel mijn blog?'
'Ja,' zegt man, 'en dan ga ik steeds heel erg nare reacties schrijven.'

Na de kinderhoos, raast er nu een storm van scheidingen door mijn omgeving. Het ene na het andere huwelijk valt uit elkaar. Er is een ander in het spel. Gewoon; geen zin meer. De koek blijkt plotseling allang op te zijn. De boel wordt, met veel kabaal, opgebroken. De één belandt een leenhuis of vertrekt voor een weekje rust naar een bungalow. Daar zit je dan in een leeg vakantiepark. Uitzicht op een bevroren rivier. Het dooit. Dingen komen bovendrijven. De ander blijft thuis met het kindje voor wie het leven zo lang mogelijk gewoon door moet gaan. Het kindje merkt niets. Behalve dan dat het met trillende handen gevoerd wordt. En het waggelt tegenwoordig met rode oogjes van het huilen naar de deur, als je alleen maar iets uit de auto gaat pakken. Maar dat kan ook gewoon de leeftijd zijn. Die aanhankelijkheid.