De hartstilstand

Ik ben gelukkig, maar kan elk moment een hartstilstand krijgen.
Nu dat weer.
En dan blijf ik daar steeds aan denken. Hoe ik plotseling wegval. En hoe erg ik dat zou vinden. Juist omdat ik er zo'n zin in heb. En hoe gruwelijk het zou zijn om Jeetje niet te zien opgroeien. En dat er ooit écht een moment van afscheid zal komen. Met Jeetje. Met iedereen.
(Ik denk voor het gemak alleen nog maar aan mijn eigen hartstilstand die, hoe erg ook, altijd minder erg is dan die van mijn geliefden.)
Ik ben dus gelukkig. Zit hier, en nu, met een lap tekst op mijn scherm die net ongrijpbaar is. Of net grijpbaar. Een verhaal dat nog geordend moet worden. En ik heb zin om er iets van te maken. Maar ja, dan is daar weer de onvoorspelbaarheid van alles, van mijzelf.