Ik was op radio Limburg. De eerste voorbijganger - en de enige - die mijn papa tegenkwam, toen hij na de uitzending buiten liep, riep: 'Hee, was ouw dochter net op de radio?'
'Ja', zei papa, 'dat was ze!'
'Dat kun je wel horen!' schreeuwde de man, 'dat was precies ouw vrouw! PRECIES.'
Het hele verdere weekend heb ik aandachtig naar mijn moeders stem geluisterd. En op een gegeven moment hoorde ik het warempel ook. Mezelf. Maar als ik het dan nog eens even goed wilde horen, was het weer weg.
Zoals mijn oom vertelde dat hij, sinds zijn haar eraf was, soms ineens zijn wijlen vader in de spiegel zag.
'O, ja?,' vroeg ik. 'En zegt hij dan ook nog wat?'
'Helemaal niks', zei mijn oom. 'Hij zit me maar steeds aan te kijken. En als ik dan echt terugkijk, is hij er niet meer.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
warempel. een mooi woord. Maar dat terzijde.
na de dood van mijn moeder belde ik weleens naar de tijdlijn, dat had je toen nog. die tijdleesmevrouw had precies de stem van mijn moeder. Ongeveer dan. En als je echt goed luisterde, was de gelijkenis ook weer verdampt.
Ik hoor mijn vader soms ook als ik praat. Soms maak ik zelfs dezelfde grapjes. Dat zijn de moeilijkste momenten, het besef daarvan.
Ik hoor mijn vader soms ook als ik praat. Soms maak ik zelfs dezelfde grapjes. Dat zijn de moeilijkste momenten, het besef daarvan.
Een reactie posten