Het was de eerste echte werkweek na de vakantie. Man had een klus van vanjewelste aangenomen, tot 's avonds. En ook ik had veel werk in het verschiet. Dus ik dook op maandagochtend al kilometers diep in het verhaal. Ik wilde niets anders. Toen ik Jeetje op kwam halen, was ik niet echt bovengekomen. Ja, tot aan de oppervlakte. Eigenlijk wilde ik dat al niet. Ik wilde liever beneden blijven.
En hierop besloot Jeetje dat ze liever op de crèche wilde blijven. Dus daar zaten we. Op de stenen traptreden. Kwaad.
En zo ging het elke dag.
Behalve vandaag. Toen was ik er echt. De hele dag. Met Jeetje.Er zijn, dat is pas hard werken.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
je hebt gelijk, soms is 'er zijn' het moeilijkste wat er is. ik hoorde je spreken bij 1000 woorden, paar weken terug, en we vonden je verhaal heel erg bijzonder en mooi. net als je weblog! elke dag weer!
gr
dank je, dank je
Een reactie posten