Loop door

Een doordeweekse werkdag. Als ik de keuken binnentralala, ontwaar ik leven op het aanrecht.
De muze blijkt terug. Hij heeft zich achter de elektrische koffiemolen verstopt. Naast een uitgeholde komkommer. We kijken elkaar aan. 'Hoe ben ik hier toch terechtgekomen in deze wirwar van draden?' lees ik in zijn kraaloogjes. 'En hoe kom ik hier ooit nog vandaan?'
'Ga nou maar snel weg,' zeg ik. Mijn hart bonst. Hier sta ik op mijn rode sloffen, voorovergebogen, naar het duistere gezelschap te kijken. Alleen het glas van mijn schrijfbril scheidt ons van elkaar.
'Ik ben liever alleen,' leg ik uit. 'Ik kan me zo niet concentreren op mijn werk. Ik ben heel gevoelig namelijk. Moet van elke ontmoeting lang uitrusten.'
Hij blijft gewoon zitten.
Ik kan hem zo dooddrukken. Hoef maar tegen de koffiemolen te duwen. En ik vermorzel 'm tussen muur en molen. De muze is natuurlijk ziek. Hij is hier speciaal gaan zitten opdat ik 'm uit zijn lijden verlos.
'Ik ga m'n fototoestel even halen,' schreeuw ik in zijn gezichtje. Zelfs zijn snorharen bewegen niet. Misschien is-ie daar een natuurlijke dood aan het sterven? Nog erger. Zit ik straks met de dood achter de koffiemolen. Ik heb liever dat hij deze wereld verlaat op een plek die ik niet zie.
Ik stommel, zo luid als men op rode sloffen stommelen kan, naar de kamer. Hier besluit de ipod shuffle net ‘ You'll never walk alone’ van Johnny Cash te gaan spelen. Ik geef de muze ruimschoots de tijd om te ontsnappen maar als ik terugkom, zit hij er nog.
Ik sluit de keukendeur. Kamerdeur. Tenslotte de deur van mijn werkkamer. Ik zet de muziek harder – ‘Walk on! Walk on!’ - maar denk steeds een hoog piepen te horen. Van mijn muze die in nood is.