Ik had een spannend 2009 gewenst...

Moeder stond in haar ondergoed in de branding. Ze zag helemaal niks zei ze. Ze had haar lenzen niet in. Ik stond daar ook al een tijdje in mijn ondergoed. Dat is niks voor mij. Desalniettemin: het was een mooie dag om me bloot te geven. We konden elkaar niet verstaan door het bulderen van de oceaan. Het stormde. We probeerden ons staande te houden, zetten ons schrap, of renden weg als gekken.
Moeder zag dus niks, maar ik zag ze wel: man - met Jeetje op zijn arm - helemaal bovenop de rots, twee vlekjes in de schemering. En ik zag vaders schim ook afdalen. Steeds een treetje lager. De uitgehakte trap af. Aan zijn motoriek kon ik zien dat hij het er niet mee eens was. Deze actie. Hij kwam ons terughalen.
Ook al zo fragiel in het landschap, constateerde ik. En dat mensen zo vreselijk teer zijn. Dat zie je op zo'n moment pas echt goed. Een zuchtje wind en het is gebeurd.
Terwijl ik zag hoe vader onze spullen van de rots pakte, werd moeder op haar billen de zee in gesleurd. Ik trok haar aan mijn arm naar me toe. Ze hoestte.
'Jij hoeft mij echt niet te redden,' riep ze.
'We gaan er nu uit!'
'Ik weet wel wat ik doe.'
'Ja,ja,' riep ik. 'Maar je ziet niks.'
In de verte zag ik vader door het natte zand sjouwen met armen vol handdoeken en ochtendjassen. Achter hem klom een golf metershoog op.
'Papaaa!' riep ik, 'rennen.'