Verzeild raken

Hoe verhoud je je tot de wereld als je je er maar sporadisch in bevind? Maar goed dat ik de dichteres des vaderlands niet ben geworden. Die Tsead zal wel verschrikkelijk balen. Met al zijn campagnes. Maar ik vind Ramsey inderdaad veel knapper. Al had ik op Hagar gestemd omdat zij mij, toen mijn mond droog was, haar glaasje water gaf.

De oppas had een muis in onze keuken zien sjokken, meldde ze.
't is niet waar! riep ik. Sjokking!
De prijzige muizenwegjager, beplakt met originele Jeetje-monsterkoppen, werkt helemaal niet. Het ding zendt constant hoge piepen uit, die wij mensen niet horen. En zij muizen dus ook niet.
Of wij hebben dove muizen, zei Jeetje.

Mama, waarom kunnen kindjes geen kindjes krijgen? is Jeetjes laatste prangende vraag.

Ik las gisteren uit: De verborgen dochter van Elena Ferrante. Ik vond het een beetje een simpel boek. Helder. Mooi, ook wel. Dit zegt over mij dat ik momenteel verlang naar klare, duidelijke lijnen. Simpelheid. Eén popje als symbool voor alles. Makkelijk zat, toch?
Het uitzicht op Castle Rock van Alice Munro ligt klaar. Ik verwacht heerlijk ingewikkelde structuren. Die dan wel kloppen.

Ik wilde hier een anekdote schrijven over een situatie waar andere mensen bij betrokken waren. Maar voor ik ergens echt in verzeild kon raken, was ik alweer weg.