Het hoofd neemt afscheid. We zijn allemaal teruggekomen naar vroeger. We zitten in het Akademietheater. Ons pioniersschooltje - we begonnen met negen leerlingen, onder de bezielende leiding van een lid van de bhagwanbeweging en een charismatische, schele schrijfjuf - is uitgegroeid tot een serieuze opleiding, stel ik vast. Met studiepunten. En leerplannen. HKU Writing for Performance heet het nu. Ik ken enkele docenten en oud-leerlingen maar het gros van de zaal is mij onbekend. Deze wereld is nu van hen.
En voor het eerst begrijp ik - veertien jaar na dato - dat deze wereld dus ooit van mij is geweest. Ook al deden wij daar niet aan, toen.
Ik voelde me bejaard toen ik de leerlingen op het podium zag dansen, en stééds maar aan de oppas moest denken die samen met Jeetje thuis zat. De babysitters dansten voor mijn ogen. Terwijl ik hier altijd de jongste was. Maar de juf is dood. De sannyasin grijs bij de slapen. En het hoofd - die toen zijn vervangende dienstplicht bij ons vervulde - vertrekt alweer.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten