Om kwart voor zeven in de ochtend zwaaien Jeetje (3,5) en ik man na. Totdat hij in het donker is opgegaan.
‘Ik vind dat jij teveel thuis werkt, mama.'
‘Hoezo?’
‘En waarom werk jij altijd helemaal alleen?’
‘Eh..’
‘Waarom ga jij niet naar een ander huis om daar te werken met andere mensen?’
‘Ik eh....’
‘Mama,' legt Jeetje me - voor eens en altijd - uit, ‘het is eigenlijk de bedoeling dat jij naar een ander huis gaat, een heel groot gebouw met duizenden raampjes, duizenden lichtjes en andere mensen. Dan is één lichtje voor jou. En daar moet jij dan werken. ‘
‘O, zo.’
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
'Dan is één lichtje voor jou'.
Hulde aan Jeetje!
Gelukkig is Jeetje jouw lichtpuntje! En altijd dichtbij.
Mijn lichtpuntje is niet altijd dichtbij. Dat verblindt.
Ik zou het eens proberen, op een ochtend bij zo'n grote wolkenkrabberachtige naar binnen sluipen, zo floep met een mensensliert naar binnen gaan en dan daar een dagje werken. En zwaaien naar Jeetje, die buiten in de zon staat te kijken.
Een reactie posten