Deze dagen kan ik geen mooi, verhalend blog schrijven omdat er bar weinig poëtische dingen gebeuren in mijn leven.
Het is pure realiteit, waar ik druk mee ben. Meer kan ik er niet van maken.
Het is ploegen door sneeuw. Langzaam fietsen over gladde paden. Het is blijven zitten achter mijn computer met mijn lelijke bontlaarzen stevig op de vloer geplant. Dagen van spataderen. Onrustige benen in de nacht.
Noeste arbeid.
Ploegen door persklaar gemaakte teksten. Punten, komma's, spatiëring. Dubbele woorden weghalen. Gedachten wegjagen.Mails beantwoorden. Financiën regelen.
Het is in de metro zitten. Uitstappen bij halte Holendrecht. Een knipperend display: 'U bent al uitgecheckt.' Rechts en links van mij, flitst de jeugd nonchalant voorbij. Mijn poortje blijft dicht. Dagen van dikke bewakers die hoofdschuddend op me af komen lopen.
Het is onder toeziend oog van drie stagiairs- begin twintig - mijn buik ontbloten, bloeddruk laten opmeten, vragen beantwoorden over het wel en wee van mijn spijsvertering. 'Poept u goed?' Het is schuddebuikend op de behandeltafel liggen, omdat ze met z'n drieën het hart maar niet kunnen vinden.. Dagen van: 'Mevrouw krijgt de slappe lach.'
Even later moet het allemaal nog eens over bij de professional.
Het zijn dagen van kasten leeghalen, kasten weggooien. Spullen ordenen. Dingen die we tot de zomer niet nodig hebben naar een opbergbox brengen op het industrieterrein. Plotseling het kind moeten ophalen omdat man per ongeluk uren in een garage in west is blijven steken. De auto hangt maar boven een smeerput. Op school priemt de eerste buitenstaander met haar vinger in mijn jas en zegt 'gefeliciteerd? Of niet?'
Waar is de professional die het straks allemaal even over doet?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
De eerste zin was letterlijk weinig belovend, maar ik vond dit een heel mooi stukje. Eigenlijk is er niets mooier dan over je eigen tegenslagen schrijven, zolang het niet al te veel tegenslag is, natuurlijk...
Een reactie posten