Tantes

In het weekend was er een feestje van mijn moeder.
'O! Jij bent lang niet zó dik als er op je blog staat!' riep mijn eerste tante al meteen bij binnenkomst.
'Ik dacht: Elke, dat is een ronde ton geworden!' riep de volgende tante zodra ze er was. 'Dat valt ontzettend mee zeg. Dat is een bescheiden buikje.'
'Je ziet er veel beter uit zo,' vertrouwde een tante die niet echt een tante is me toe, 'wat voller in het gezicht, staat je zelfs veel beter. Je was veul te mager.'
'Zij overdrijft altijd,' wist een wijze tante te vertellen, 'je moet alles wat die schrijft met een korreltje zout nemen. Zij blaast het op.'
'Het is meer zoals ik me voel,' probeerde ik ze uit te leggen. 'Voor mij is het de waarheid.'
Nou, dat hadden mijn tantes allang begrepen, tegelijk bogen ze zich over de koffie en de taart die mijn moeder voor hen neerzette, en het hele grote kletsen nam een aanvang. Over wie er dood was, wie er nog leefde en hoe het was om oma te worden. En terwijl ik in een dik stuk appeltaart hapte, voelde ik me vooral gevleid dat ik niet zo dik was als ze gedacht hadden.